Sevmedim hiç kişiliksiz renkleri

Kökünü boğan dalları sevmedim,

Yaşamak için kimsenin önünde eğilmedim.

Cehennemin ateşinde, yansın ciğerimi yakan

Bir can borcum var Allah’a, onu da verir geçerim.

Yanlışlardan yanlışa savrulan şaşkın için

Kölelikten kulluğa yükselmek mümkün müdür

İyi değil mi susmak, yanlış onaylamaktan

Neden ben bir yalana taraftar olmalıyım,

Bir tek kişiyken bile haklı olduktan sonra.

Kaç kişi gerçeğinle seni görebiliyor

Farkında mısın senden sakladığım yanımın

Neden hiç parlamıyor aklananların alnı

Bir yalan kutsanırken, saklanır kutsalımız

Hatmi neden yapılmaz, evrensel safsatanın

Her şeyden çok yıpranmış bir rüya tabirinde

‘Müjde’ diyor gördüğüm bütün rüyalarıma

‘Çocuklarla çocuklaş.’ demem senin içindir

Masal, rüya ve gerçek kuşatsın her yanını

Görmesin seni varsın, yalnız kendine iyi.

Kuklaya hayran gözler, kuklacıyı göremez

Bilmedik kim bu kirli oyunun kurucusu

Kaldır peçeni artık görünsün çirkin yüzün

Beni kırka ayıran; piyonu, cetveli çek

Benim sınırlarımı kara sevdam belirler

Adını esatirler kuşatmış kahramanı

Sor bir kere eşleri, evlatları ne diyor

Boyunduruk takarak ölü gömer diriyi

Saçlarını siyaha boyayan bu adamlar

Çıkarır mı zihninden deli gömleklerini

Bir sevda bürünürse bir gün ete, kemiğe

Yıllar elinden tutar, yaşlanır, ölür, çürür

Hatırı çok yerlerin, sözü geçmez yerlerde

Kim neye kurban olmuş, kalkınca onu görür

Eski hüsnü zanları, göremezsin sözlerde

Sevdaları enenmiş kişinin binlercesi

Bizim tek sayhamızı seslendirebilir mi?

‘İsyanını, öfkeni ve meydan okumanı

Duymamış, anlamamış olmamız mümkün’ diyen

Bilir zulme elimde, beyaz bayrak açılmaz.