Ayten DURMUŞ, hertaraf.com 20.03.2020

‘GERÇEK’ten söz edenler şöyle dediler bize:
‘Her insan aynanızdır.’ Biz de duyduk, inandık.
Kişi her ne yaparsa yaparmış kendisine
Hak mekânı her gönlü, gönlümüzle kuşattık.

Sen kapattın kapını, kapanacak her kapın  
İçinizi yangınlar, depremler kuşatacak.
Öldürür hepinizi yoksuldan her çaldığın
Yaşamak bizde neydi: Merhametle paylaşmak!

Açlıktan solgun yüzler tiksindirirken sizi
Tiksinecek sizden de o görünmez varlıklar
Arayıp bulacaklar her yerde hepinizi
Yakacak ruhunuzu görünmez kıvılcımlar

Bin bir umut yüklenip gelenler kapınıza
Her varı çalınınca dönerek gidecekler
Denek olmasın artık yeni silahınıza
Kirinizi paklayan o çaresiz yürekler

Üstün sayıp aynada bakarken kendinize
Hani o rengi sizden başka insanlar vardı
Onlar da ‘insan’ diye bakmazlar artık size
Önceden konuşanı insandan sayarlardı.

Düşüp öleceksiniz lüks içinde, sevgisiz
Hatta cesedinizi kaldıran olmayacak
Uğruna tüm dünyayı soyduğunuz değersiz
Medeniyet vehminiz yerlere çakılacak

Gecenizi kan kokan düşünüz dolduracak
Sustuğunuz zulümler birer birer gelirken
Bilmediniz kim neden bu hesabı soracak
Suçsuzların her ahı burnunuzu sürterken

Tutsak eden tutsaktır, görmeyen kör olacak
Bakacaksınız siz de duygusuz duvar gibi
Herkes kendi işini, acı-tatlı tadacak
Nefret saracak sizi kapısız hisar gibi

Nice kibriniz varsa çıkacak karşınıza
Yaptığınız her silah, dönüp vuracak sizi
Ezilirken o büyük burnunuzun altında
Hesaplar yapılınca sıfır soracak sizi

Duysun beni ‘Dünyada adalet yok!’ diyenler:
Her öldüren, ölecek; bölen, parçalanacak
Görüp düzelin artık gerçeği kemirenler:
Zulme susanın dili boğazında kalacak

İtirazım var benim zalimlerin zulmüne
Gelecektir beklenen adalet biliyorum
Şimdi ister ‘Sınav’ de, istersen ‘Ebabil’ de
Görklü Koca Tanrımsın, affına geliyorum
Rahman olan Rabbimsin merhamet diliyorum.