Ayten DURMUŞ, hertaraf.com 06.06.2020

Kuşkunun girdapları çoktan aştı boyumu
Zehir etti içtiğim baldan tatlı suyumu
Onca zaman sonra ben neden bu durumdayım
Diyemem hiç kimseye karıştı günüm ayım
Sıkıyor boğazımı içimden yükselen ses
Aklımdaki her soru bana çelikten kafes
Şüphe, kocaman şüphe, cevapsız sorularım
Bir yarım ‘Evet’ derken ‘Hayır’ der öbür yarım
Yüreğimi ortadan bu el ikiye böler
Gönlüm can çekişirken karşıma geçip güler

Sana nasıl anlatsam içimdeki savaşı
Ben yoruldum yıllardır onun geçmedi yaşı
Ne sükûnet bilirim ne derin bir oh çektim
Hani ben buralardan sessizce gidecektim
Gözlerimde fırtına içimde tufan kopar
İsyanda her düşüncem ayrı tanrıya tapar
Zincirini koparmış bir küheylan gibidir
Ne âlim kabul eder ne dinler ilim-fikir
Ne koysam karşısına kararlıdır ezmeye
‘Anlat derdini’ dedim çıkartarak gezmeye:

Dedi: ‘Ben seni artık sırtımda götüremem
Eğer ağzımı açsam sonunu getiremem
İyisi mi susayım herkes kendi yoluna
Desem olmaz ev yaptım yüreğinin soluna
Bilirim bu savaşta ikimizde yorulduk
Gün oldu çalkalandık ve gün oldu durulduk
Ben sana çok sabrettim, sen de iyi dayandın
Yaktığın her ateşte benden önce sen yandın
Ne derdini anlattın ne ortada ağladın
Konuştun seller gibi sular gibi çağladın

Ne oldu tüm yorgunluk seni anlayan nerde
Hani bir ilaç vardı sürecektik her derde
Kırılmış cam fanusun havan suyun bozulmuş
Meğer yiğidin yenik, meğer bakiren dulmuş
Bilmem ki ikimizden hangimiz çok aldandık
Hangimiz dar geçitte mekân kurulur sandık
Bence sen çok yanıldın, sence de ben yanıldım
Düşman olma hiç bana, ben sen diye anıldım
Evreni tutacaktır yakında şöhretimiz
Bilenler anlayacak, bakacaklar biz kimiz?

Zehrini yüreğinde taşıyanlar toplansın!
En saklı yaramızı dağlayan ateş yansın
Kendi öz elimizle ak koru ağrımıza
Bir kutlu merhem gibi basarken bağrımıza
Gözyaşının tuzundan yanarken dudağımız
Adını sessiz anıp sararır yanağımız
Özgürlüğe tutkunlar kırsın altın kafesi
Gökyüzünü doldursun evrenin âmin sesi
Haber verin herkese yürüyüş başlayacak
Eğilsin bütün başlar gök bize ağlayacak

Başımı dik tutarak ağladım ben içime
Ne sebepler uydurdum yaşanan değişime
Tükendik diyemedim, yenildik diyemedim
Bayram ellere geldi, al-yeşil giyemedim.
Kaldı mı ki ruhumda umudun buruk tadı
Soramadan ben daha isyanlar çağıldadı
Bir şeyler kökten bozuk, nerede bu yanlışlık
Nerede şu gönlüme düşecek kutlu ışık
Yine benim ezilen, yine benim haykıran
Yine benim acıyla kahrı yüzüne vuran

Böyle mi olacaktı, var mı geçerli neden
Bunun için mi geçtik sevdiğimiz her şeyden
Çıldırmak makamında biri beni anlasın
Gerçeği duyayım da varsın yüreğim yansın.
Kaybettiği davanın dirilten soluğunu
İkballe takas edip kevserin oluğunu
Karşımda gerinerek bu yukardan bakanlar
Emek çalıp semirip nice canlar yakanlar
Bana nasıl söz eder adaletten, ahlaktan
Talebim olmadı ki yedikleri çanaktan

Lakin şu koca millet bin umutla dayandı
Ağzı güzel laf yapan kimi duysa inandı
Bu düş kırıklığını kaç kez yaşadı bilmem
Bu tekrarı yazmaktan utandı elde kalem
Ben şimdi bu öyküye nasıl sonuç yazayım
Bu koca yanılgıyı kimlere anlatayım
Tutan yok ellerinden büyüttüğüm yetimin
Hakkı değil mi izzet şu soylu milletimin
Anlamazdan gelmesin sakın kimse sorumu:
‘Nerde benim gördüğüm kutlu düşün yorumu?’