I.

Filistin can yakıyor, her canda bin can gider
Kalk ayağa bir şey yap elinden vatan gider

Hangi sözle söylesem gönlümdeki acıyı
Gözlerimden kan akar, içerimden kan gider

Nebimizden hatıra iklimler can verirken
Ya biz neden kalalım yâr gider yâran gider

Ben gördüm o sancağı Sevgilinin elinde
Yazdır adını yoksa defter ü divan gider

Yürürsek yollarımız Kudüs’te birleşecek
Selahaddin adında bir koca Sultan gider

Kalk hemen düş peşine neden oturuyorsun
İslam’ın gür sancağı Yavuz Selim Han gider

Gazze’de şehadete Çanakkale yiğidi
Mehmet Muzaffer adlı şanlı kahraman gider

Farkında değil misin şimdi sıra senindir
Ya zamana de ki: ‘Dur!’ ya böyle devran gider

Filistin karanlığa yakılan son ışıktır
Zulüm kalır geride, şeref gelir şan gider

II.

Toprağını kirletti kirli ayaklar senin
Yine mi kanayacak göğe bakan gözlerin

Yine mi kurban diye canını sunacaksın
Yine mi şehitleri bağrına basacaksın

İsyan ettin dünyaya ‘İmdat!’ diye haykırdın
Sesinin yankısından başka bir şey duymadın

Yüzün gülümsüyorken gözlerinin içinde
Kırk kilide koyduğun bu acının adın ne?

Vefasızlık elinde örselenen ruhunu
Yıllar oldu kaybettin dinlendirme yolunu

Görülmemek tüketti, bıktın duyulmamaktan
Vaz geç artık umudu zalime bağlamaktan

III.

Ne kırılan kolun bitti ne vurulan evlatların
Pınarında akan sudan ceylanların içmez oldu

Cemre bekleyenler vardı hem dağında hem düzünde
Kutsanmış bir dokunuşla kelebekler uçmaz oldu

Özleminle nice yerde kanar yüreği bülbülün
Neden çiğdemin, nergisin, lâlen, gülün açmaz oldu

Yine mi haykırıyorsun son gücünle: ‘Kimse yok mu?’
Umutsuzluk gözlerinin derininden geçmez oldu

Ölüm meleği gelerek al kanlarını okşamış
Kurşun değen güvercinler uçuşurken kaçmaz oldu

Her kıyamın kutlu olsun yaz yiğitlik kitabını
Adın artık dilimizden besmelesiz geçmez oldu

Dilimizden adın artık besmelesiz geçmez oldu…

Ayten DURMUŞ