Ayten DURMUŞ

Her yerden güzeldi dağlarım, düzüm

Şükür dindi dedim gönlümde sızım

Sağımda solumda oğlumla kızım

Sevinç içindeydim sandım ki bayram

 

Seher vakti yeller serin eserken

Ezan duyup herkes sesi keserken

Kıyamlar, rükûlar, secde biterken

Ben de âmin dedim sandım ki bayram

 

Hızlıca yürüyüp mutfağa vardım

Besmele çekerek soframı kurdum

Çayı doldurmaya beş bardak koydum

Doldurdum hepsini sandım ki bayram

 

Topladım sofrayı yüzümde güller

Dizildi, gönlümde yeri özeller

‘Bayramın mübarek olsun’ dediler

Elimi öptüler, sandım ki bayram

 

Aynı sözü söyler gönlümle gözüm

İsyan eylemedi gizliden özüm

Kül altında sessiz kalmadı közüm

Sarıldım hepsine sandım ki bayram

 

Anama gitmeye buldum yoldaşı

Geçirdim sırtıma kutnu kumaşı

Unuttum mezarı ve sessiz taşı

Vardım el öpmeye sandım ki bayram

 

Babamı sorarsan muhterem kişi

Kardeşlerim candır, yeğen can eşi

Yoktu kıskançlığın ortada leşi

Kucakladım bir bir sandım ki bayram

 

Yakınlarım görklü ağaç dalları

Bu sebepten soylu eser yelleri

Göklere açılan temiz elleri

Dualar ettiler sandım ki bayram

 

Dostum arkadaşım dediğim canlar

Arasında yoktu içi yananlar

Beraber anları bayram sayanlar

Geldiler evime sandım ki bayram

 

Diktiğim çiçekler selama durmuş

Odama düşen gün yüzüme vurmuş

Sehpada tek bardak çayım soğumuş

Uyandım düşümden sandım ki bayram