Ayten DURMUŞ
Kanayan her yaramı sararak iyileştim
Suskun acılarımı çektim kendi başıma
Yoruldum konuşmaktan sessiz ve dinleyensiz
Ey gönlümün sahibi! Sen duyarsın bilirim
Beni de duyduğunu göster bilmek isterim
Düşe kalka çıktığım yol vermeyen sarp dağın
Alt yanı uçurummuş üst yanı kopmuş kaya
Buradan aşan yolu yaptım bin bir emekle
Ey gönlümün sahibi! Al götür tut elimden
Sana söyleyeceğim her söz çıkmaz dilimden
Eski değirmen gibi inledim ben kendimce
Uykusuz gecelere nakşettim neyim varsa
Umut kınası yaktım kaybolduğum her güne
Ey gönlümün sahibi! Yalnızlığımı bitir
Beni sen hem kendine hem de kendime getir
Aşk deminde verdiğin inci, mercan, yakutun
Özünde her ne varsa bal oldu peteğime
Ben de sevgiyle karıp merhem yaptım her derde
Ey gönlümün sahibi! Şifam senden bilirim
Her nereye savrulsam döner sana gelirim
Yoruldum taşımaktan belimi kıran yükü
Yılmadım, yıkılmadım ancak acım büyüdü
Aydınlık gün beklerdim gözüm hep yolda kaldı
Ey gönlümün sahibi! Mutluluğa yol göster
Bin umutla bekleyen yüzüm de gülmek ister
Ben ne dizimi döver ne sesimi salarım
İçimde birikiyor dağ gibi her ne varsa
Patlar, yanar, sönerim sonra beklerim yine
Ey gönlümün sahibi! Lavımı güle çevir
Yolum engin denize engellerimi devir
Kaç gecedir yatırdım başımı dizlerime
Can evime dokunan türküyü ninni yaptım
Bir şiir besteledim kendi nağmelerimden
Ey gönlümün sahibi! Yükselt artık sesimi
Dünyayı aşkla saran yele kat nefesimi
Kendime alışmadan yaşadığım dünyada
Hayır demek isterken evet dediklerime
Boğuldum bir gölekte vazgeçerek kendimden
Ey gönlümün sahibi! Olur dersen olmaza
Ben de senden isterim asa ve yed-i beyza
Taşıdığım acıyı sormayın, söyleyemem
İnanın bilmiyorum dert nasıl anlatılır
Yıllar eğitti beni, ne derse ben de yazdım
Ey gönlümün sahibi! Değerli kıl yükümü
Mutlulukla tamamla yazdırdığın öykümü
Acım beni aşınca dönüp aynaya dedim:
Her şeyde bir hayır var, bunu da bir gör artık
Olmayacak duaya âmin demeyi bitir.
Ey gönlümün sahibi! Beni duydun bilirim
Senden gönül hoşluğu ve özgürlük dilerim…
