Dedem bir Osmanlı çocuğuydu

Bilmezdi, demokrasi nedir, cumhuriyet nedir?

‘Düvel-i muazzama’ der, ‘Dersaadet’ der susardı…

 

Babası ışkodra’dan Yemen’e savaşmış

Anlı şanlı bir gazi, Ali Ede derlerdi

Övünmek nedir bilmez, dosdoğru bir adammış

Geceleri Kuran okur, sessiz sessiz ağlarmış…

 

Savaştığı coğrafya koca Osmanlı….

Ali Ede nerede? ışkodra’da

Ali Ede nerede? Yemen’de

Ali Ede nerede? Filistin’de

Ali Ede nerede? Bilen yok…

 

Yedi çocuklu Pembe Gelin senelerce beklemiş

Umutsuzluk diz boyu, umutsuzluk boğazda

Umutsuzluk boyu aşmış, ister öl, ister yaşa.

 

 “-   Pembe Gelin, para savdım Ali Ede’me, boz ineği inedim

-         Tamam Güçça, öyle olsun.

-         Pembe Gelin, para savdım Ali Ede’me kıratını inedim

-         İyi Güçça, sen bilirsin.

-         Pembe Gelin, para savdım Ali Ede’me sarı öküzü inedim

-         Oldu Güçça ne yapalım.

-         Pembe Gelin, para savdım Ali Ede’me tekeleri, şişekleri inedim

-         Öyle mi Güçça, öyle mi münasip gördün.

-         Pembe Gelin, para savdım Ali Ede’me koyunları, kuzuları inedim

-         Hepsini mi Güçça, hepsini mi?

-         Pembe Gelin, ekmeklik buğday için tarlada çalışacaksın

-         Kader ne yapalım.”

 

Kader, ne yapacak. Yakup olsa derdi ki:

“Ahh Yusuf’un üstünde titreyen tasam!”

 

Ve umutların bittiği bir gün Ali Ede dönmüş

Tüm yakınları şehit, yalnız, yorgun ve hasta

Sevinmiş Pembe Gelin, titremiş sesi:

“- Sağ dönersen eğer diye efendi

Şu kızımı, kızlarımın en nazlısını

Adak ettim bilesin… Büyüyünce

Anadan öksüz, babadan yetim

Bir garibe vereceğim.”

Gülmüş, yatakta hasta adam, demiş:

“- Evlat da mı adak edilir, bir hayvan adayaydın.”

“- Olanı adak ettim.” demiş usulca kadın.

O’ndan öğrendim: “Olanı adamayan, olacağı adayamaz”

Altı ay sonra Hakk’a yürümüş Ali Ede

Bir mezarı var hâlâ taşı molla simgeli…

 

O’nun torunları duysalar da Yemen’i türkülerinden

Bilmezler ışkodra neresi, Yemen neresi

Bilmezler bu savaşta dedeleri, kiminle, neden savaştı

Bilmezler, amcaları, dayıları hangi cephelerde kaldı….

 

Dedem bilmezdi, demokrasi nedir, cumhuriyet nedir?

Öğrenemedi de, hâlbuki uzun yıllar yaşadı

‘Düvel-i muazzama’ der, ‘Dersaadet’ der susardı

Başka şeyi belki de kendine layık bulmazdı

Ömür boyu kendini hep ona tabiî sayardı…

 

Babası öldüğünde çok küçük bir yetimmiş

Bu sebepten olsa gerek pek erkenden büyümüş

Ama yine de bilememiş,

Neden annesi alelacele

Topluyor tüm kitapları

Yükleyip bir kağnıya

“- Götür Mustafa’m bunları şehre,

Ne verirlerse sat hepsini

Yoksa korkarım sana zarar gelecek.” dediğinde sebebi…

Sormamış dedem, tüm kitapları toplarken

Anasının, bir Kitab’ı neden iyice sakladığını.

 

Yorgo ve Aleksi o zaman

Eski işleri bırakıp, birden sahaf olmuşlar

Kitaplar almışlar halktan yok pahasına/

Ya da korku belasına

Hiç kitap satmadan birden zengin olmuşlar

Kitaplar Vatikan’a, kitaplar ıngiltere’ye…

Bir kısmını da yıllarca saklayıp

Değişimde herkes her şeyini götürürken

Bunlar, her şeyi satıp, kitapları götürmüşler…

O zamanlar babalar şehit toprakta

Analar çaresiz, çocuklar yetim, kitaplar muhacir…

Kitapları muhacir eden bir millet

Hangi zemin üstünde hayat bulacak…

 

Sonra bir gün gelmişler ve sormuşlar:

“- Kimin evinde kitap var?”

“- Kimsede kitap yok, hem okur-yazar kaldı mı ki?”

Ve sormuşlar: “- Kimin ailesinde ölmüş de olsa

Molla, imam,  muallim ya da okur-yazar vardı?”

“-……….”

 

Gelmişler, kapıları tekmelerle kırarak girmişler

Potinler gâvur, şapkalar gâvur, bakışlar gâvur

Didik didik, dip köşe, bucak bucak aramışlar

Ve saklanmış bir tek ‘Kitap’ bulmuşlar

Haykırmışlar: “- Kadın, kadın! Bu nedir, sen bilmiyor musun?

Harf devrimi yapıldı harf. Bu Kitap suçtur!”

“- Eşim Yemen gazisiydi” demiş Pembe Kadın,

“ Döndükten altı ay sonra Hakk’a yürüdü

O’nun Kitab’ıydı, okur, ağlardı, üzerinde gözyaşları var,

Ondan sakladım, hatırasıdır yedi çocuğumun babasının

Yoksa yemin ederim ki hiç kimse bilmiyor okumayı.”

Çarpmışlar parçalanmış Kitab’ı

Diz çökmüş dul kadının gencecik suratına.

O kapanmış, o Kitab’ın üstüne

Dedem de anasının üstüne

Ağlamış, ağlamışlar

Dedem yeni yetme bir çocukmuş o zamanlar…

 

Dedem bilmezdi, demokrasi nedir, cumhuriyet nedir?

‘Düvel-i muazzama’ der, ‘Dersaadet’ der susardı.

Ben bilmezdim küçükken, O neden,

Öyle derin bakardı.

Ama ben şu gözlerimle gördüm

O, bir ömür O Kitab’ı, okur okur ağlardı.

 

Şimdi ben de kapandım, O Kitab’ın üstüne

Dört kuşağın gözyaşı buluşmalı diyerek

Kesik, kırık köklerimiz cana gelsin diyerek

Dallarımız budak salsın, çiçek açsın diyerek

‘Ben kimim ve neyim, söyle bana’ diyerek

O Kitab’ı okuyor, ağlıyor, ağlıyorum.”