Bir Zümrüdüanka Hikâyesi - 3-4
5. BÖLÜM
Kanatlarına baktı, bir subaşına gelip eğildi, gözlerine baktı. Gözleri yorgundu.
Zor zamanları düşündü.
Büyükleri düşündü.
Büyütülmüşleri düşündü.
Büyük sandıklarını düşündü.
İstemese de kendisini düşündü yine.
Olmak ve görünmek, arasındaki düzlemde yeri neresiydi?
Ne olmuştu?
Ne görünüyordu?
Ne sanılıyordu?
Geçen zaman içerisinde en çok 'büyütülmüşler' ve 'büyük sandıkları' onu, ardı arkası kesilmeyen hayal kırıklıklarına uğratmıştı.
Şimdi bir türkü mırıldansa, ne yakışırdı yaşadığı bu duruma:
Mesela; 'Kar mı yağmış yüce dağlar başına.'olabilir miydi? Ya da 'Güvendiğim dallar elimde kaldı.'veya 'Dost bildiklerim' şarkısını mı söylemeliydi?
Şimdi başını hangi taşa vurmalı, bağrına hangi taşı basmalıydı?
İnsanoğlunun çok okuyup hatta ezberleyip çoğunun hiç anlamadığı ilahî sözler geldi aklına: 'Ama bundan sonra kalpleriniz katılaştı, taşa döndü. Hatta taştan da katı bir hale geldi. Çünkü öyle taşlar var ki içinden nehirler kaynar. Öylesi var ki çatladı mı bağrından su fışkırır. Öylesi de var ki Allah korkusundan yerlere yuvarlanır. Allah, yaptığınızdan gafil değil ki.'(Bakara, 2/74)
Zümrüdüanka, kendi dilinden, kendi nağmesiyle bu ayetleri seslendirmeye başladı. Her şey sustu, öyle ki akan nehirler, dökülen çağlayanlar bile sesini kesti, yalnızca onun sesi duyuluyordu. Öyle ki rüzgâr durdu, bulutlar durdu, yer ve gök dile gelip sanki hepsi birden ' Rabbimiz, sana isteyerek teslim olduk.'dediler.' (Fussilet, 41/11).
Birbiri üstüne yığılan bulutların arasından Zümrüdüanka'nın gözyaşlarına benzeyen damlalar döküldü. Aylardan nisandı, günlerce durmadı göklerin gözyaşı. O damlalar, nereye değmişse orayı arıtıp, temizleyip, canlandırdılar.
Hani senin de bazen içine çektiğin o güzel koku var ya işte onlar da Zümrüdüanka'nın gözyaşıyla, göklerin gözyaşının karışmasından ortaya çıkıyor. İkisi birlikte, nisan ve mayıs ayı boyunca ağladılar.
Ağlamak da bir iyileşme yoludur. İşte bunun için ben, o ikisine hiç:
- Ağlamayın nolur, demedim. Hatta onlar ağlarken, zihnime: 'Ağlayın su yükselsin, belki kurtulur gemi.'mısraı geldi, ben de ağlamaya başladım. Benim gözyaşım, onlarınkine karışınca, adına 'aşk' dedikleri, her renge dönebilen bir inci ortaya çıktı. Herkes hayranlıkla baktı ve dediler ki
- Aaaa, bir mavi inci, daha önce hiç görmedik.
- Aaaa, bir yeşil inci, daha önce hiç görmedik.
- Aaaa, bir mor inci, daha önce hiç görmedik.
Yani herkes aynı inciyi farklı renkte görüyordu. İşte insanların sıkıntısı buydu. Herkes kendi gördüğünü doğru sanarak yanındakini iknaya çalışıyordu:
- Hayır, hayır, iyi bak mavi
- Hayır, hayır, iyi bak yeşil
- Hayır, hayır, iyi bak mor, vs.
Gerçekte gördükleri hiçbir şey 'Aşk' denilen bu incinin hakikati değildi. Biri onu görebilecek miydi acaba? Arayan, soran, merak eden çoktu da yoluna can koyan var mıydı?
