Zannetme el için yazıp çizdiğim

Yumruğum altında nefsi ezdiğim

İnci, mercan, yakut gibi dizdiğim

Sözlerimi ben hep kendime dedim.

 

Zor günde dermansız dizin direği

Susuz kalmış gibi yanmış yüreği

Çıldıran zihnimi teskin gereği

Sözlerimi ben hep kendime dedim.

 

Bazen yerde bazen gökte dolaşan

Misk ü amber gibi aşktır yol aşan

Kulaklardan önce kalbe ulaşan

Sözlerimi ben hep kendime dedim.

 

Karanlık yağarken inceden ince

‘Ab-ı hayat geldi, için!’ deyince

Ayten dahi beni dinlemeyince

Sözlerimi ben hep kendime dedim.