Ey benim kan gölüne dönen şanlı coğrafyam
Bu taksimi kim yaptı, payına düşmüş akşam.
Ey ceddimin canından daha kıymetli yurdu
Nerede cihadının aslanlarıyla kurdu?
Bir kâbus mu gördüğüm yoksa korku filmi mi?
Bu Kudüs, Şam, Kahire, Mekke bizim değil mi?
Neyim var biri desin, beynimde bir bulantı
Düşmanım dost koynunda, ne hazin bir rastlantı
Vatanım parçalanmış, kalmış kulaksız, gözsüz
Ağzı dili bağlanmış, öldürülmüş son sözsüz
Üç beş kendini bilmez kesik başa protez
Kimi beyinsiz bilgin, kimi midesiz obez
Kimisi zulmün kulu kâfire siper olmuş
Kimi halkına düşman gâvura asker olmuş
Ey vatanım, kahrımı hangi dilde anlatsam?
Her gün bir yerde zulüm, ben nereye ağlasam?
Şaşkınım biz nasıl bir zamanda yaşıyoruz
Kendimizden öteye yokluğu taşıyoruz
Sabah ölüm getirir, akşam gider ölümle
Yurdum için demişler: ‘Ekmek gibi dilimle!’
…
Bir tarafım yıkılır düşen her bir taşınla
İçimde tufan kopar dökülen gözyaşınla
Ne oldu sana böyle hani sen medeniyet
Beşiğiydin tarihin, ne oldu böyle hayret!
Haçlının yamyamları o sapkın dillerinden
Zihnine hançer sokmuş saklı emellerinden
Sen o zehirli dilden ab-ı hayat içmedin
Bunlar dost olmaz dedim; aldandın, vazgeçmedin
Diyarbakır’dan Şam’a ağlıyorken anneler
Bir sessiz isyan ile kavrulurken sineler
Her tarafta akan kan ufukları boyuyor
Beş on türedi hâlâ ‘devletçilik’ oynuyor
Halk ölüyor acından vatanından muhacir
Ayakta kalan varsa inen bomba devirir.
Ağlamak, öfkelenmek neyin çaresi olur
Gözlerimden kan akar, ciğerim ateş solur
Muhakkak değişmeli tarihin bu gidişi
Bir şeyler yapın artık kırılsın zulmün dişi
Ya bir Alparslan bulun ya Sultan Selahaddin
Versin işi ehline, zulme artık ‘Dur!’ desin
Durdursun tefrikanın ne kadar çarkı varsa
Hak davaya adansın bahtına ne çıkarsa…
Mesele hangi yolda yaşayıp öldüğümüz…
Mesele hangi şeye ağlayıp güldüğümüz…
Benim yüzüm Kudüs’e girdiğimde gülecek
O zaman gözyaşlarım şükürle dökülecek
…
Allah rızası için uyandırın uykudan
Bu nasıl rüya böyle kan, gözyaşı ve tufan
Tövbe estağfurullah, nasıl yorumlayayım
Acı gerçek söylesin hangi dilde ağlayım
Bu ne gaflet, dalalet, bu nasıl bir ihanet
Doğranarak ölenler diyorlar ki: ‘Bu cennet.’
Ey yüreği işlevsiz, ey yalanın sarhoşu
Ey tefrika dininin kafatası bomboşu
Düşmanı dost göstermiş gözlerindeki pusu
‘Kardeşini vur!’ demiş Batı’nın her casusu…
Ya benim sözüm neden ulaşmıyor kimseye
Diyorum ki: Tek çare, tek çare vahdet bize!
Ben size öz kardeşim, ne olur beni duyun
Etekten taşı döküp şu sözlerime uyun:
Ey Muhammed Ümmeti! Vazgeç gittiğin yoldan
O yolda düşmanların sardı seni dört koldan
Elçi söylemedi mi ‘Birlikte rahmet vardır.’
Düşene çıkmak çok zor, tefrika derin yardır.
Birleş, başka çare yok çünkü düşman birleşti
Çağdaş teranelerle geldi yurda yerleşti
Enfal yetmiş üç size hiçbir şey demiyor mu?
Ya Âl-i İmran yüz üç hedef göstermiyor mu?
Ne olur anlayalım, Hak söylemiş sözünü
Kör etmek kime yarar hakikatin gözünü
Kur’an ne buyurmuşsa uyarsak uyanırız
Her mevsim bahar olan iklime boyanırız
Çare elimizdeyken elimizde kalmasın
Şu gelen neslimizde zulümle ağlamasın
Hiç değilse düşünüp kendimizden sonrayı
Bütün hayatımıza sunalım bu şifayı
Rahman merhamet edip samimi cehdimize
Belki tekrar ‘şeref ve izzeti’ verir bize
İşte öyle zamanda hayat sen ne güzelsin
Gelecekse mutluluk iki dünyada gelsin!
Elimi boş çevirme, Rabbim sen tek büyüksün
Annelerin gözyaşı mutluluktan dökülsün!
AMİN!
Enfal Suresi 8/73: ‘Kafir olanlar birbirlerinin velisidir. Eğer siz bunu yapmazsanız yeryüzünde bir fitne ve büyük bir fesat olur.’
Âl-i İmran Suresi 3/103: ‘Hepiniz birden Allah'ın ipine (Kur'an’a) sımsıkı sarılın, parçalanıp ayrılmayın."
Hz. Peygamber buyurdu: ‘Birlikte rahmet vardır, tefrika ise azaptır.’ (İbn Hanbel, IV/145)
