Mavi Marmara

Ey gece!

Yani biz şimdi Akdeniz’in ortasında

Nokta mı koyduk, virgül mü,

Yoksa satır başıyla yeni bir başlangıç mı yaptık…

Türkülerimi, dualarımı, selamımı yüklendin,

Araya ne girdi, neden yolundan kaldın,

Ne olacak yolunu gözleyen çocuklar,

Hüzün yüklü kadınlar, umut dolu bakışlarıyla gençler,

Hiç olmazsa bir selam bekler

Senin yerine rüzgârlar mı götürecekler

Kimden kardeşlik dilenecekler?

Zalimlerden mi, işbirlikçilerden mi?

Adres İçindir

Ey gece!

Temizlik için biri gelecek

Hem bu tam bir bahar temizliği olacak

Bel ağrıları, diz ve bacak ağrıları gidecek

Tüm çıbanlar patlayacak

Göz ve gönül ağrıları ve depresyon denilen illet

Kara bulutlar gibi yurdumu terk edecek

Umutsuzluk, sıkıntı, stres… Evet hepsi

Yani bu tam bir bahar temizliği olacak

İçeriden ve dışarıdan

Tatlı rüzgârlar esecek

Ne yana dönsem yelkenime dolacak

Ne yana dönsem yollarım açılacak

Ne yol yoracak beni ne yürüyüşüm

Dokuz Can

Ey gece!

Bir ses gelse:

‘Şu yağmurda ıslananlar

Şehitleri takip etsin,

Yollar açılsın ‘Şah-ı Şehîd’ yanına.’

Haykırsa her yer:

‘La ilahe illallah, eşşehid habiballah’

Aslolan sensin, değerli olan sensin

Bulunduğun her yer varlığınla sevinir

Makam sana hiçbir şey katamaz

Mertebeler ayaklarının altında olmakla şereflenir

Ninni

Kurbanı olayım günde bin kere

Yoktan yaratarak seni verenin.

Dudağın goncadır, güzel çehrende

Göz üstünde hilal kaşın ne güzel.

Simsiyah gözlerin, gece timsali

Kirpiğin kaşınla özler visali

Bembeyaz parlayan inci misali

Ağzının içinde dişin ne güzel.

Saçın gece vakti, denizin simi

Okşamak arzusu sarar içimi

Yağan yağmur sanki bahar mevsimi

Gözünden süzülen yaşın ne güzel.

Bilemiyorum

Öteden beriye nakil verene

Bir çirkin su iken şekil verene

Beynimi yaratıp, akıl verene

Nasıl şükür etsem bilemiyorum.

Secdeye varınca, nazım adına

Yüreğimde saklı sızım adına

Yar adına, oğlum, kızım adına

Nasıl şükür etsem bilemiyorum.

Hayranlık

Toprağa gark olup candan geçince

Bedenimden türlü otlar bitecek

Görmedin mi nasıl şekil alıyor

Yeşiller içinde kırmızı çiçek.

Bilincim sarhoştur, âleme hayran

Baktım her varlığa mucize her yan

Toprak gibi dersem: “Derdime derman”

Gökyüzü gönlüme rahmet dökecek.

Gülümsedim

Afili sözlerine ‘Vay anam be!’ dedirten

Bir yamulmuş görüşün rüzgârında seğirten

Yaşanmamış ömrümde ya çıkmaz, ya çukurdun

Belimdeki ağrıydın, sırtımdaki kamburdun.

Kutsanmış zehir sunup kanlım oldun sevgilim,

Yıldırımlar artığı Semud’dan kalmış ilim

Kendimi bu şehirde kaybetmedim arama

Başka bir şehirdi o, tuz basardı yarama

Orada anlatıldı yazılmamış hayatlar

Gençliğime benzeyen unutulmamış tatlar…

Emmi, Bırak Beni

Emmi, bırak beni, moralim çok bozuk,

Bugün bir çocuğa, bir sarhoş vurmuş

Çocuk çiçeklerin üstüne fırlamış

Çiçekleri bir ihtiyar ölmeden üç ay önce dikmiş

Diktiği yer çocuklarının müteahhide verdikleri

Eski evin bahçesiymiş

Bahçede evlendikleri günün anısına

Eşiyle diktiği elli yıllık bir ceviz

Her çocuk ve torunda dikilen ağaçlar

Bu ağaçlarda salıncaklar, çocuklar sallanırmış

Bir güneye bir kuzeye, bir doğuya bir batıya

Esen rüzgârla gelmiş bulutlar

Bulutların yarısı rahmet yarısı zahmetmiş

Hiç şaşırmadan boşaltmışlar damlaları