Olacak Olan Olacak

 ‘Adresimi yanlış almışsın, beni nasıl bulacaksın

Sana yukarı olan, bana aşağı.’

Aldırma sana hangi haber gelirse gelsin

‘Bu bizim ayrılış vaktimiz.’demem

Sınırsızken mekânı gönüllerin, verdiğim sözleri yemem.’

BENİ DİNLEYENLER BİR KEZ DE DOĞRU DİNLESİN

‘Ben yüreğime tırmanarak çıktım, nereye çıkmışsam

Terkimdeydi yangında ilk kurtarılacaklar

Issız yerlerden topladığım yalnızlıklar

Yandığım ateşler, yaktığım ateşler, biriktirdiğim küller

Yanımdaydı kuruttuğum çiçeklerin tohumları.

KIRALIM EZANLARI DUYURMAYAN CAMLARI

Dikme öyle gözlerini, kırk yıllık tütün tiryakisi gibi

Kendime alıştırmak istemiyorum seni

Biliyorum sen bir çocuk gibi

Sığınmak istiyorsun sözlerime

Çeyrek asırdır söylemediklerini söylemek istiyorsun

AMA UNUTMA BEN KÖKLÜ BİR ÇINARIM

Ucuz cennet alıcılarıyla satıcıları, müşteri ve tacirken

Kim, neden koyacak canı-malı orta yere.

Dünü hiç yaşamamıştım, bunu bilen biliyor

Bugünü uzun uzun yaşadım ve yaşarken

Devlet benim sırtımdaydı, ben devletin peşinde

DEVLET YÜZÜ OLMAYAN KİMLİKSİZ KİŞİ MİYMİş?

Kalıbının adamı olmayan

Yani Süphan’ın dilinde ‘dayanmış kütük’

Nerden çıktı er meydanına bu sürtük

Kalbim üşürken hala biraz

Önde gitmekte yalnızlık, arkada kalmaktayım.

İKİNDİ YAĞMURU EDASIYLA AĞLAMAKTAYIM

Ey alınyazımın silinen yanı!

Cahiller birbirine ders anlatırken

Hasretsem de büyük şehirlerde olmayan dost bağlarına

Daha gördüğümü anlayamadım, sorma istersen

Göremediğimden ne kavradığımı

YÜREĞİMİ SARMALIYOR MUAZZAM AHENK

Bu köşe kapmaca, uzuneşek oynayan

Bildiği tek gölekten başka bir su yok sanan

Heveslerine ve işlerine mahpus

Her yerde gördüğün bu adamlar, bu kadınlar

Nasıl gelebilirler kendilerine, evlerine, eşlerine

HAZLARIN MABETLERİ KULLARINI KOYVERMİYOR

Herkes Emek Veriyor

Ben kendimde değilsem, arama beni.

Düşün ve bir karar ver

Ağlarken kim yanında olsun

Kim silsin gözyaşlarını

Gülerken kim yanında

Yoksulluk diyarında

Ne diyeyim, kendimden başka kime ne diyeyim?

İsyanı mı öğrenelim, itaati mi?

Önce konuşalım mı, dinleyelim mi, soralım mı?

İki adım atmadan önce

Bir kere duralım mı?

Susalım mı bir kere de

Benim dostlarım beni tercih ettiler mi kendilerine.

Yine senin daralmaların sardı ufku

Senin bunalmaların zehirliyor havayı

Senin bakışların donduruyor tebessümü

Zakkumlarda açan çiçek gibisin

Güzel, kokusuz, zehirli ve çekici

Başımı koymaya yumuşak bir taş istiyorum.

Ben zamanın saçlarını ince belik ördüm

Tel tel saydım her geceyi sehere dek

Yokluk mu eksikliği hissedilen şey

Hayır!

Anlayan bir bakışın olduğu yerde

Herkes de senin kadar emek veriyor ölüme.

Aşktan Büyük Bir Aşk

‘Vardım, ulaştım ve yükseldim!’

Dediğin her ne varsa

Gördün evvelkilerin geçip gittiği yerler.

Gelmişken, ‘Gitme!’ de sen yine de bana

Kalabilir miyim bilemem çünkü buralı değilim

Çocuklarına babalık etmeyen şu adamlar

Kararlılar hem ülkeyi hem dünyayı kurtarmaya.

Bir çatı altında yabancılar

Evet, cevizin gölgesinde bir şey yetişmez

Ama ceviz değilsen böyle de olmamalısın.

Öğrendim artık ağzınızdaki sözler kime ait

Hangi eda-tavır kime, hangi efelenmeler kime

Hiçliğinizi görmek zor bir yıkım oldu ama

Benim aklım da başıma başka türlü gelmezdi

Bilirim kendimi.

Benim son ölüm dansıma benziyor

Dargın sulardaki kırgın esinti

Bilmez misin elması kurşun keser

Bölünür dilim dilim kemale ermiş güzellik

Gerçeğin parçalarını toplasan gerçek etmez.

Hayalin bir keman sesiyle gönlüme eser

İyilik şifa verir iyiye

Doğrudur, ancak yine de

Her genellemenin birkaç istisnası oluyor

Ağızlar konuşuyor, göz susuyor, gönül ağlıyor.

İlk engelde geri dönen, ilk gölgeye kıvrılan

Yürüyebilir mi yayla uçsuzluğunda

Her şeyi ancak kendinden büyük olan kapsar

Aşkı da daha büyük bir aşk sarmadan

Sızlayan hiçbir yara durmaz.

Alenza

Mihnet ile yaptığı iyiliği öldüren

Kem sözüyle kurulmuş köprüyü yıkan

Tüm cihadı söylenmekten ibaret

Söylediği şeyleri kulakları duymayan

Kişilerin peşinde hidayet var sanan

Samimi, gözü yaşlı, gönlü kırık

Ey fedakârlıkta sınır tanımamış zirve

Alenza! Geldiğini görmedi kimse.

Tayyı mekân dursun, tayyı zaman dursun

Tayyı hâl için bir yol bulunsun

Nevaî ve Fuzuli’nin gittiği yoldan yürü

Belki de böyle yaşar uhdende saklı sevda.

Yürekleri üryan gelip yine üryan gidenler

Bilmezler sakladığın hazinenin değerini

Sen tenin için ruhunu kurban etmedin…

Ben sevdiğimde gerçekten sevdim

Özlemekten bıkmadığım sevgili için

Yorulmadığım hicranları yaşadım

Duymamaya kararlı olduğum haykırışlar

‘Aşk olsun’ demedi hiç, aşkı yok sayar…

Beni de yok saydınız, ama varım

Kâinat korosunun içinden

Arada bir tizleşen akortsuz sesinizi

Bakışlarınızda gizlenen öfkenizi duyarım.

Bu sebeple melâlimi anlamaz herkes,

Herkes yaşadığım hicranlara katlanamaz

Kucaklayamazlar, yar gibi saramazlar

Servetleri gibi saklayamazlar Alenza

Benim sakladığım bir servetim yok

Varsa bir şeyim, onu da çabuk harcarım

Ama dokunmam aşktan yana

Korkunç güzellikte bir heyelan

Gelirse üzerime korkmam, kalmam altında

Ben korkmadım hiç kimseden

Kendimden korktuğum kadar

O zaman sığınırım, inandığım Allah’a

Titrerim, haşyetten ağlarım, biliyorsun Alenza

Yoksa her şeyi yakmak arzumu tutamam

Kırmak ve parçalamak isteğimi bastıramam.

İstediğin Kadar Ağla Süleyman Emmi

Saçının aklarına dokunma Süleyman Emmi,

Bu, yaşayan herkes için kaderdir

Öyle derin derin aynaya bakıp

Çevirme başını gençlik resmine

Ellerinle ovma dizlerini, Süleyman Emmi,

Dizlerin de yorulmuştur, yüreğin gibi

Güçsüzlüğü her zerrende hissedip,

‘Ah!’ çekip kahırlanma, hayat böyledir

Evde tek kalmışsan ahir ömründe

Köroğlunu erkenden öteye göndermişsen

Ne yapalım, sözleşmesi yok hayatın

Herkesin sende yeri var, nerdeydi senin yerin

Dostların birer birer gittiyse Süleyman Emmi,

Yalnızlık yapıştıysa yakana, kalabalıklarda

Kırk yıl hatırlı kahveyi, içmek için dost yoksa

Belki artık ölsen iyi olur, ne dersin

Dedin ki: “Varsa verirken, yoksa bulurken

Ne de çoktu etrafımda insanlar

Herkesin bir şekilde yaşadığı dünyada

Yalnızlıktan büyük bir illet olmaz.

Eşsiz yuva ev değilmiş, körmüş duvarlar

İnsan ağlarken ‘Ağlama’ diyen olmaz

Bayılsan ya da ölsen, en yakınların

Eller duyup haber vermeden duymaz.”

-Erkeksin-, ağlama yine de Süleyman Emmi,

Bak, iş-güç sahibi oldu çocukların,

Bak, bir sürü torunların oldu

Hâlbuki bir zaman sen tek bir kişiydin

Tamam, Süleyman Emmi, en azından son bayramda

Çocukların, torunların gelmemişse yanına

Herkesin işi gücü boylarından fazlaysa

Komşuların da çalmamışsa kapını, istediğin kadar ağla.

Bize Her Gece Regaip, Ne İstediğimiz Belli

Ey gece!

Bugün Recep’in ilk Cuma gecesi

Regaip yani, istediğimiz şey belli

Hilâl tüm umutlarımıza ad olan müstear

Gündüzalp ve Karahan’ın ellerinde geldi

Atıldı temel, dikildi sütun, çatıldı kemer, örtüldü kubbe

Konuldu üstüne alem

Ve elbette alem: Hilâl

Kitabeyi boş bıraktık şimdilik

Yürek terlerimizle, iyi yazılsın diye

Aşkın rengiyle taşa kazılsın adımız

Buluşur orada belki bizimle ecdadımız.

Şu gezinen toy delikanlılar mangal yürekli

Şu genç kızlarda cesurları utandıran cesaret

Onların güçsüz omuzları kaldırdı her şeyi

Çağ kapayıp, çağ açtılar

Yiğitlik meydanına alın teri saçtılar

İşte öğrendik, hangi ninniyle büyürse bebek

O nağmenin alemdarı oluyor…

Nerede o esamisi diyar diyar savrulan

Adları kendilerinden büyük yazılan

Tek adamlar, tek kadınlar

Kendilerini vazgeçilmez sandılar

Asırlarca hüküm süreceklerine inandılar

Olmadı. Olmaz. Kader var kader

Kaderin bazısını şehitlerin duası belirler

Üstelik ölüm var,

Sonra teklik ne demek

‘Teklik Allah’a yakışır.’

Geri kalanda tek olan sıfırla çarpılır.

Evet, gördünüz sizden geçtik

Ve sizin her şeyinizden vazgeçtik…

Temel benim, sütun benim, kemer benim, kubbe benim

Öyleyse ben burayı kendi değerlerimle döşeyeceğim.

Hiç kimse bana devşirilmiş laflar etmesin

Biz geldik, söyle iklime, mevsim değişsin

Bize her gece Regaip, ne istediğimiz belli

Hilâl tüm umutlarımıza ad olan müstear

Gündüzalp ve Karahan’ın ellerinde geldi

Ve konuldu yere düşmüş bir Kitabın altına…

Şayna'yla Elfeyna

Şayna’yla Elfeyna,

Dün gece evcilik oynuyorlardı

Evlerini hazırladılar, yemek yediler

Çay içtiler, misafir ağırladılar

Hayal kurdular sonra

Ve büyüdüler…

Ben bir türkü tutturmuşsam, iyiyim demektir,

Türküyle ağlıyorsam, kavrulmaktayım

İşte o zaman beni bırakın kendi halime

Belki de gözyaşlarım ateşimi söndürecektir.

Şayna’yla Elfeyna,

Dün gece bize geldiler

Oturduk sabaha kadar

Sohbet ettik, dua ettik, ağladık

Çıkmazları döktük bir bir ortaya

Bir yol aradık…

Ben kitapların arasına saklıyorsam kendimi

Kendimle körebe oynayıp, bulamıyorsam

Herkese teselli verip, kendimi avutamıyorsam

Dualar edin, belki bir ağzı dualı, görecektir yerimi.

Şayna’yla Elfeyna,

Bu sabah bizden gittiler

Arkalarından su döktüm, hurafe olsun diye

Su gibi gidin, su gibi olun, dedim

Umutlarımızı paylaştık cömertçe, sonuna kadar

Güzel bir gelecek beklentimiz var

Birbirimizin ellerini yıkadık

Ayaklarını da…

Benim yolum ayaklarıma uygun değilse

Ayaklarım suçlu değil

Kafam ve gönlüm ayrı telden çalıyorsa

Ben suçlu değilim… şu güneş yüzünü gösterse

Şayna’yla Elfeyna,

Çok uzaklara gitmişler

Çünkü buralarda boğazlarına sarılmış eller

Gittikleri yerde bir hudayinabit

Bir gül gibi yetişmişler…

Onlar kaç kuşaktır edilen duaydılar

Belli ki kabul edilmişler

Onlar kaç kuşaktır yükselen sedaydılar

Belli ki yükselmişler…

Güneş doğmadan uyandık ve ayıldık

Evimizdeymişler.

Şayna

Zinciri zincir eden her bir halkadır Şayna

Sen uçları birleştiren büyük halkasın

Seni seçkin kılan herkes gibiliğindir

Biriktirdiğin kül, yaktığın ateştendir tekliğin

Susuzsan, içtiğin de suysa, kâsenin ne önemi var

Altın, gümüş, bakır, demir, toprak yahut bir avuç

Sunulan şey gibi sunana da iyi bak

Yeryüzü tanrıları sunmadıkça al ve iç.

Esir ettiklerine, esir olmadın Şayna

Soylusun, yükseldin, omuzlarına bastı ayakların

Bütün dereleri kendinde toplayan ırmaksın

Denizdeki zerre gibi parça ve bütün

Damlaya kıydığın zaman biter her şey gördün

Gök kuşağını boyadı az önce senin fırçan

Hakikat süs itemez, açık ve yalın söyle

Duvara konulacak son eksik taş adına.

Taşını kaybetmiş bir gerdanlık değilsin Şayna

Aşkın elinden tutarsa tutsun ölüm

Şu elbiseleri dik tutan omurgaların ruhu

Yorgundur, ölüdür, bazıları gömülmemiştir

Yolları mezarlıklarla biten bir kentte

Kaybolmak mümkün değil dön, gel

Büyüsü kaybolmadan sözlerin

Kuşluk vakti dağılan sisle beraber

Yoksulluğumu anlattım zenginlere Şayna

Tüketene kadar aldılar neyim varsa

Bir gölge aradım, yandığım zaman

Güneş bende gölgelendi

Hararetten kavrulup koştuğum pınar

İçti beni ciğeri soğuyuncaya kadar

Kutup yıldızına baktım en karanlık gecede

Dedi ki: Neredesin, yönümü bulacağım.

Ben ne yapacağım, biliyorsan söyle Şayna

İlim dediğim şeyler avuçlarımdan süzüldü

Hikmeti avlamak için gerdim yayı

Attığım ok bana döndü

Karanlığa bir ışık yakayım dedim

Yaktığım mum beni yaktı

Kanar düşüncelerimin yarası, derin ve sessiz

Şunlar sevdamın külleri, şunlar bende kalan iz