Kahramanca Yaşamak

Kurani Hayat Dergisi (Sayı:26)

Eğer dünya hayatının bir bitişi olmasaydı, dünya ve içindekiler tüm değer ve önemini kolaylıkla kaybedebilirdi. Dünya hayatını değerli kılan bir sonunun olmasıdır.

İnsanlar farkında olsun-olmasın, can taşıyan her varlık gibi insanın da bu zemin üzerinde ‘belirlenmiş bir süresi’ vardır. Bu sürenin bilgisi yalnızca bu süreyi belirleyende bulunduğu için onun dışındakiler, bazı ölümler karşısında: ‘Beklenmeyen bir sondu. Pek erken göçtü gitti. Daha yapacak çok işi vardı. Gözü arkada kaldı. Gözü açık gitti. Ömrünün baharında öldü. Hiçbir muradına eremeden göçtü gitti vs.’ gibi cümleleri sık sık kullanırlar. Hâlbuki işin arka planı öyle değildir. Sebepler ne olursa olsun, zahiren nasıl görünürse görünsün ve insanlara nasıl gelirse gelsin, gerçekte süre o anda bitmiştir.

Bir sürü dert ve hastalıkla perişan olan bazılarınaysa insanlar: ‘Ölemiyor.’derler; yani süre bitmemiş demek ki. Dayanılmaz acılar ve ağrılar çeken insanlara sorun bir kere, ellerinde olsa ölmezler mi?

Naz Makamı

Uzun bir yola çıktım, gidip de dönmemek var

Ne olur benimle gel, dedim de ‘Gelmem’ dedi.

Gözünü kaçırmadan bir kez yüzüme bakıp

Gülmenin bahası ne, dedim de ‘Bilmem’ dedi.

İstersen sat pazarda, kabul hadi kölenim

Uğruna tek gülüşün, dedim de ‘Gülmem’ dedi.

Kurban olayım sana, durma n’olur el gibi

Biz kez bak, canımı al, dedim de ‘Almam’ dedi.

Biraz da aşktan söz et, gözlerin kararmadan

Gitme daha çok erken, dedim de ‘Kalmam’ dedi.

Çaresiz kalıp eğer kendimde kaybolursam

Beni gönlünde ara, dedim de ‘Bulmam’ dedi.

Kendimi doğru yola, düşürüp götürürken

Aklımı çeliyorsun, dedim de ‘Çelmem’ dedi.

Gündüzün hayalimde, geceleri düşümde

Uykumu bölüyorsun, dedim de ‘Bölmem’ dedi.

Nazın da güzel ama yeter, yoksa koparır

Hoyrat eller, solarsın, dedim de ‘Solmam’ dedi.

Hazineleri senin, şu gönül iklimimin

Soyup günaha girme, dedim de ‘Çalmam’ dedi.

Yecüc-Mecüc soylusun, Zülkarneyn’in yaptığı

Çelik setimi deldin, dedim de ‘Delmem’ dedi.

Çarpar seni de bahar, vurgun yersin habersiz

Bir aşk için ölürsün, dedim de ‘Ölmem’ dedi.

Adını zikrederek aldığım en sonuncu

Nefeste yanımda ol, dedim de ‘Olmam’ dedi.

Ben ölürsem kabrimin toprağına kapanıp

Saçlarını yolarsın, dedim de ‘Yolmam’ dedi.

Ayrılma, Yunus gibi kura çekip atsalar

Dal arkamdan denize, dedim de ‘Dalmam’ dedi.

Gel, demen ne de zormuş, yeter artık bunca naz

Git, diyorsan gideyim, dedim de ‘Salmam’ dedi.

Kolay değil benimle yaşamak koca ömrü

Mücadele gerekir, dedim de ‘Yılmam’ dedi.

Seneler geçip gitse sevdamızın üstünden

Silinir mi gönlünden, dedim de ‘Silmem’ dedi.

Muhterem Kader

Önce selam eder, ellerinizden öperim

Nice zamandır yollarda kaldı gözlerim

Gülümseyerek teşrifinizin hasretiyle

Yıllarımı devirdim, ağarttım saçlarımı

Ağrı var gönlümde, alsam da ilaçlarımı.

Boşa kürek çektiğim zamanları toplasam

Biliyorum ömür eder, muhterem kader

Nasılsınız, evlâdüıyalınız, sıhhatiniz nicedir?

Gündüzü yaşayan her şeyin gecesi koşar gelir

Terk edeceği şey için herkes çırpınır durur

Üstelik bir yorgunluk, bir umutsuzluk vurur

İnsan tahrip etmeden hiçbir şeyi yapamaz

Sarıldığı ne varsa gönülleri tırmalar,

Ruhları da tekmeler, muhterem kader

Sen bunları biliyordun, neden sakladın

Sebep perdesi ardında kendini hep akladın

En çaresiz anımda, haneme konakladın

Misafirsin bari ikramımdan memnun ol

Pervanen oluyorsam, töredir, yüzün gülsün

Kahhar-ı Mutlak’ın kudret elini unutma

Kederin kollarında uyutma, muhterem kader

Konuşmayan bakışlarla galeyana gelse gönül

Gülümsemek istemezsen, sebep söyle anlarım.

Bazen mutluluk için kaçılacak yer arasam,

Sığındığım kalenin en dış duvarını bulsam,

Çıkmak için kapıdayken, baksam sürgü dışarıdan

O an kaybeder anlamı yükselten burçlar…

Sen gül bana, el de güler, muhterem kader

Yaşanmamış bir aşk gibi sinemdeki saklı sızı,

Kocamışsın genç takılma, etme artık bu nazı

Yüklediğin yük çökertti, artık yeter diyerek

Sözlerime son verirken Hakk’a emanet eder;

Konu-komşu, çoluk-çocuk, suratsız eşinize

Tebessümü unutan zat-ı şahanenize

Baki selam ederim, muhterem kader…

Beyaz Bayrak

Sevmedim hiç kişiliksiz renkleri

Kökünü boğan dalları sevmedim,

Yaşamak için kimsenin önünde eğilmedim.

Cehennemin ateşinde, yansın ciğerimi yakan

Bir can borcum var Allah’a, onu da verir geçerim.

Yanlışlardan yanlışa savrulan şaşkın için

Kölelikten kulluğa yükselmek mümkün müdür

İyi değil mi susmak, yanlış onaylamaktan

Neden ben bir yalana taraftar olmalıyım,

Bir tek kişiyken bile haklı olduktan sonra.

Kaç kişi gerçeğinle seni görebiliyor

Farkında mısın senden sakladığım yanımın

Neden hiç parlamıyor aklananların alnı

Bir yalan kutsanırken, saklanır kutsalımız

Hatmi neden yapılmaz, evrensel safsatanın

Her şeyden çok yıpranmış bir rüya tabirinde

‘Müjde’ diyor gördüğüm bütün rüyalarıma

‘Çocuklarla çocuklaş.’ demem senin içindir

Masal, rüya ve gerçek kuşatsın her yanını

Görmesin seni varsın, yalnız kendine iyi.

Kuklaya hayran gözler, kuklacıyı göremez

Bilmedik kim bu kirli oyunun kurucusu

Kaldır peçeni artık görünsün çirkin yüzün

Beni kırka ayıran; piyonu, cetveli çek

Benim sınırlarımı kara sevdam belirler

Adını esatirler kuşatmış kahramanı

Sor bir kere eşleri, evlatları ne diyor

Boyunduruk takarak ölü gömer diriyi

Saçlarını siyaha boyayan bu adamlar

Çıkarır mı zihninden deli gömleklerini

Bir sevda bürünürse bir gün ete, kemiğe

Yıllar elinden tutar, yaşlanır, ölür, çürür

Hatırı çok yerlerin, sözü geçmez yerlerde

Kim neye kurban olmuş, kalkınca onu görür

Eski hüsnü zanları, göremezsin sözlerde

Sevdaları enenmiş kişinin binlercesi

Bizim tek sayhamızı seslendirebilir mi?

‘İsyanını, öfkeni ve meydan okumanı

Duymamış, anlamamış olmamız mümkün’ diyen

Bilir zulme elimde, beyaz bayrak açılmaz.